Himalaje – najwyższy łańcuch górski na Ziemi, leży w południowej Azji, ma ponad 2,5 tys. km długości i około 250 km szerokości. Rozciąga się na terenach należących do Pakistanu, Indii, Chin (Tybetu), Nepalu i Bhutanu. Składa się z trzech głównych pasm: Wielkie Himalaje, Małe Himalaje i Siwalik. Szczyty przekraczające 8000 m n.p.m. tworzą Wielkie Himalaje, w których najniższe przełęcze przeważnie leżą powyżej 4000 m n.p.m. Od wschodu pasmo to ogranicza dolina Brahmaputry, a od zachodu – Indusu. Wierzchołki Małych Himalajów sięgają średnio 2400 m n.p.m., tylko na zachodzie 4000 m n.p.m. Najniższe pasmo Siwalik ciągnie się wzdłuż całego systemu od Brahmaputry do Indusu, a jego wysokość nie przekracza 2000 m n.p.m. Najwyższy szczyt to Mount Everest 8848 m n.p.m. Nazwa „Himalaje” pochodzi z sanskrytu i znaczy „siedziba śniegów” (z himá, „śnieg”, oraz âlaya, „siedziba”). Annapurna Base Camp – Annapurna Sanctuary, to rzeczywiście sanktuarium masywu Annapurny. Ze wszystkich stron te kilka chatek otoczone jest przytłaczającej wielkości szczytami. Dopiero stąd można dostrzec wierzchołek Annapurny I (8091 m. n.p.m.). Pozostałe szczyty jak Annapurna South, Annapurna II i III, Gangapurna i Machhapuchhre otaczają obóz ze wszystkich stron, ma się wrażenie że są tak blisko, na wyciągnięcie ręki Trekking – dla wielu, podróże są treścią życia. Wielu też traktuje je dosłownie, przyjmując jako wyzwanie i poznawanie tych wszystkich miejsc, które niepokoją innością i stanowią wyzwanie dla ducha i ciała. Okazuje się, że dzielimy się na tych, którzy jedynie śnią o nieznanych rejonach i tkwią w miejscu, odkrywając próżność swych snów, oraz na tych, którzy wprowadzają swoje marzenia w czyn. Dla tych, podróże stają się więc ważnym sposobem na odkrywanie piękna i bogactwa światów, zarówno naturalnego jak i tego wewnątrz ich samych. Współcześnie trekking rozumiany jest głównie jako specyficzna forma turystyki wysokogórskiej, którą charakteryzuje pokonywanie dużych odległości podczas wielodniowej wędrówki pieszej i wznoszenie się na znaczną wysokość, co powoduje narażenie na kłopoty z aklimatyzacją. Ta forma turystyki wiąże się z poznawaniem miejsc o słabo rozwiniętej infrastrukturze. Tym, który pierwszy użył słowa „trekking”, do określenia wędrówki w górach, był Jimmy Roberts, oficer garnizonu stacjonującego w Katmandu. Nepal uważany jest słusznie, za najbardziej atrakcyjny teren do uprawiania trekkingu. Przyczyną tego jest nie tylko piękno krajobrazu, ale także przyjemny klimat, gościnność mieszkańców i niezwykle interesująca kultura i tradycja ich życia. To kraj, którego stara kultura wzbudza szczególne zainteresowanie u mieszkańców odmiennej Europy.

Znajduje się tam mnóstwo unikalnych zabytków architektury i sztuki, a sami mieszkańcy swoją codziennością i zwyczajami pozwalają odczuć, iż cała ta tradycja bije tam wciąż niezmiennym mocnym rytmem życia. Trekking w Himalajach to przede wszystkim, wędrówka wśród himalajskich szczytów, śladami pierwszych zdobywców, karawan i wypraw alpinistycznych. Trekkingi w tym szczególnym miejscu na ziemi, to wyprawy w krajobrazy, historię i religie Azji. To wymarzony cel i jednocześnie niezwykła podróż dla tego, który dopiero zaczyna swoją przygodę z himalajskimi szczytami. Fascynującą cechą trekkingu w Himalajach jest przeżywanie go we wspólnocie wędrujących tam ludzi z całego świata. Aby zrozumieć czym naprawdę jest trekking, trzeba go przeżyć, a stanie się niezapomnianą przygodą, która może zadecydować na trwałe o naszym sposobie na życie i tym kim jesteśmy. Może się bowiem okazać, iż właśnie w czasie naszej podróży będziemy gromadzić kapitał piękna na nieokreśloną pustynną przyszłość, kiedy będziemy musieli karmić się okruchami minionego. Hinduizm – określenie zbiorcze na grupę wierzeń religijnych, wyznawanych głównie na Półwyspie Indyjskim. Rozmaite odłamy hinduizmu wyznaje prawie 1 miliard ludzi, z których ok. 910 milionów mieszka w Indiach i Nepalu. Inne państwa ze znacznym odsetkiem hinduistów to: Bangladesz, Sri Lanka, Pakistan, Singapur, Gujana, Surinam, Fidżi, Mauritius, Trynidad i Tobago, Republika Południowej Afryki. W związku z tym hinduizm, traktowany zbiorczo, jest trzecią pod względem liczby wyznawców religią świata. Istnieje bardzo wiele odłamów hinduistycznych, różniących się zarówno wierzeniami na temat Boga, jak i praktykami. Ich wyznawców łączy przede wszystkim: szacunek dla świętych ksiąg, wiara w reinkarnację, wiara w prawo akcji i reakcji (karma), dążenie do wyzwolenia (moksza) – różnie rozumianego przez poszczególne odłamy.

W hinduizmie istnieje wiara w bóstwa dewy (bóstwa męskie) i dewi (bóstwa żeńskie), które są zwykle traktowane albo jako emanacje jedynego Boga lub (rzadziej) jako istoty niższe (odpowiedniki aniołów w religiach abrahamowych.) Według hinduizmu dusza jest nieśmiertelna. Dotyczy to zarówno ludzi jak i zwierząt, roślin i przedmiotów. Przechodzi ona serię wcieleń aż do osiągnięcia mokszy. Zgodnie z hinduizmem dusza została stworzona na podobieństwo Boga, różni się od niego tym, że jeszcze nie jest doskonała, natomiast Bóg tak. W hinduizmie powszechna jest wiara w reinkarnację. Według hinduistów dusza przechodzi przez coraz wyższe postacie od przedmiotu, przez postać rośliny, zwierzęcia, człowieka (i jeszcze parę wyższych) po zjednoczenie i stopienie się z Brahmanem (Bogiem, Absolutem) raz na zawsze. Losy duszy (w tym postać, którą przybierze w następnym życiu) warunkowane są przez czyny. Poprzez każdy czyn dusza zbiera określoną (dobrą lub złą, zależnie od czynów) karmę, której rezultatem są sukcesy i szczęście lub cierpienia. Gdy te nastąpią, wtedy karma się spala. Wędrówka dusz, w którą wierzą hinduiści, nazywa się sansarą. Hinduiści dążą do jej zakończenia i zjednoczenia się na zawsze z Bogiem (Brahmanem), co jest możliwe poprzez jedną z trzech dróg Bhakti (jogę miłość i oddanie), Dźnana jogę (zdobywanie mądrości duchowej) lub Karma jogę (bezinteresowne działanie).

„Na dachu świata” – wyprawa Nepal 2007

wystawa – relacja kwiecień – maj 2008

komisarz wystawy: Jerzy Szpunt