Chocz po raz pierwszy wymieniony jest w źródłach w 1294 r. pod nazwą Chodecz. W XIV w. Kazimierz Wielki nakazał wybudować tu zamek murowany. Odbudowywał go w 1382 r. Bartosz Wezenborg, starosta odolanowski. Nie zachował się przywilej lokacyjny Chocza. Jako miasto szlacheckie wymieniony jest w XIV w. Chocz był własnością rodów wielkopolskich: Chodeckich, Ostrorogów, Marszewskich, Mycielskich, Lipskich i Raczyńskich. W 1555 r. Marszewscy oddali kościół parafialny braciom czeskim, którzy stworzyli w Choczu latach 1555-1620 silną grupę wyznaniową. Zostali oni w 1621 r. usunięci z miasta przez Lipskich. Właściciele ci odebrali mieszczanom prawo pędzenia wódki i warzenia piwa oraz zagarnęli młyn wodny, znajdujący się na miejskim gruncie. Spowodowało to upadek Chocza. W XIX w. miasto znalazło się w zaborze rosyjskim. Większość mieszkańców zajmowała się rolnictwem. W 1870 r. Chocz utracił prawa miejskie. W okresie międzywojennym rozwinęło się tu rzemiosło: koszykarstwo, kołodziejstwo i stolarstwo. Znajduje się tu barokowy kościół kolegiacki z XVII-XVIII w., klasztor Reformatów z XVIII w. i barokowy pałac infułatów wzniesiony w XVIII w. na miejscu dawnego zamku. Chocz ponownie stał się miastem od 1 stycznia 2015 r.